De ziekte van Parkinson is een langzaam progressieve multisysteemaandoening, gerelateerd aan de degeneratie van verschillende hersengebieden. Soms is de ziekte sterk progressief, waardoor een deel van de patiënten op relatief jonge leeftijd in een verpleeghuis wordt opgenomen. In verpleeghuizen heeft de specialist ouderengeneeskunde meestal te maken met patiënten die al gediagnosticeerd zijn. Daarnaast komt, vooral door medicatie en medicamenteuze interacties, (atypisch) parkinsonisme bij verpleeghuisbewoners vaak voor. Ook kan in het verpleeghuis de specialist ouderengeneeskunde met nieuwe of nog niet gediagnosticeerde gevallen te maken krijgen. Uit studies is gebleken dat de diagnose van de ziekte van Parkinson bij patiënten opgenomen in het verpleeghuis niet altijd correct was.
De prevalentie van de ziekte van Parkinson (ZvP) en van (atypisch) parkinsonisme of atypische parkinsonsyndromen (AP) neemt toe met de leeftijd. Hoewel de ziekte voornamelijk bekend staat als bewegingsstoornis, komen er ook niet-motorische stoornissen voor, zoals cognitieve stoornissen, depressies, angststoornissen, psychotische symptomen, slaapstoornissen, autonome stoornissen, vermoeidheid en pijn.
In deze cursus komt aan bod hoe de diagnose ZvP en AP wordt gesteld volgens de multidisciplinaire richtlijnen en wat wenselijk is om te doen indien er twijfel is rondom de diagnose.
